“Elveda Cariyem”  (Farewell My Concubine) adlı eserin prömiyerinden paylaşılan ve  viral olan görüntüler, Çin’in ilk robot doktora öğrencisi olan “Scholar 01”in kısa süre önce Shanghai’nin West Bund Sanat Merkezi’nde sahneye çıkışını gösteriyor. Tarihi bir figür olan Xiang Yu’nun etkileyici kostümünü giyen robot yürüyerek, kollarını kaldırarak ve hatta bakışlarını gonglar ve davullar eşliğinde yönlendirerek, Shanghai Tiyatro Akademisi’nden Pekin Operası bölümü öğrencisi Wang Yuchen ile yan yana performans sergiliyor.

Bir insansı makinenin Çin’in en sevilen opera trajedilerinden birini yeniden canlandırması, izleyiciler arasında anında geniş yankı uyandırdı. Bazı seyirciler için performans geleneksel opera ile ileri teknolojinin yaratıcı bir buluşmasıyla “geleceğe ait bir büyü”  özelliği taşıyordu. Diğerleri içinse bu sahne, özgünlük, sanatsal değer ve makinelerin hayatlarını bu sahneyi hak etmek için adamış insan sanatçılarla aynı platformu paylaşmasının uygunluğu üzerine polemik konusu oldu.

Ancak sahnede yaşananlar, yalnızca yüzü boyalı bir robotun yeniliğinin ötesinde, daha derin bir şeye dokunuyordu. İnsan nefesi ile makine kodunun etkileşimi, teknolojinin geleneksel operaların dilini yalnızca süslemekle kalmayıp, onu genişletebileceğine ilişkin beklenmedik bir olasılığı ima ediyordu.

Robot doğaçlama yapmıyordu, ancak hareketlerindeki hassasiyet, yüzyıllardır Pekin Operası’nı tanımlayan biçimsel jestlere tuhaf bir berraklık kazandırdı. Gösterinin yönetmeni Yu Xiang, Global Times’a yaptığı açıklamada, amacının bu sanat formunun kodlanmış, veri odaklı bir yorumunun nasıl görünebileceğine dair bir fikir vermek olduğunu söyledi. Bu insan bedeninin dayanamayacağı ölçüde tekrar edilebilen, incelenebilen ve geliştirilebilen bir biçim.  Algoritmik kontrol ile ritüelleşmiş hareketlerin bu birleşimi, bazı izleyiciler için sahnenin anlamını yeniden düşünmeye yönelik gerçek bir girişim gibi hissettirdi.

Mekaniklerin ötesinde ise daha derin bir dönüşüm yaşanıyor. Robotik teknolojisinin Pekin Operası’na dahil edilmesi, bu kadim sanata yeni bir soluk getiriyor ve gençlerin ilgisini çekiyor.

Gösteriden sonra, görüntüler Çin sosyal medyasında hızla yayıldı. Daha önce hiç tam bir geleneksel opera izlememiş gençler, bir anda yüz boyama stillerini tartışmaya başladılar.

Opera üzerine yapılan bir “somut olmayan kültürel miras” anketine göre, Z kuşağı ve milenyum kuşağının yüzde 67’si geleneksel operaya ilgi duyarken, yüzde 71’den fazlası türler arası işbirliklerinin bu sanat formuna yeni bir yaşam kazandırabileceğine inanıyor.

Estetik açıdan kim ne düşünürse düşünsün, bu prodüksiyonun Pekin Operası etrafındaki sohbeti genişletmeyi başardığı açık. Xiang Yu kılığındaki bir robot, gelenekçi izleyicilere hitap etmeyebilir, ancak genç ve uluslararası kitleler için yoğun, yüzyıllık bir geleneğe erişilebilir bir kapı aralıyor. “Çok uzak” olarak etiketlenen bir kültürel biçim için bu azımsanacak bir başarı değil.

Eğitimciler ve opera eğitmenleri de bu durumun pratik sonuçlarına dikkat çekiyor. Robotun yaratıcısı Li Qingdu, Global Times’a yaptığı açıklamada, “Bir makine, bir jestin zamanlamasını veya bir duruşun açısını tam olarak yeniden üretebiliyorsa, bu teorik olarak öğrenme eşiğini düşürebilecek bir araç haline gelir. Dijital modellemeler, etkileşimli pratik yardımcıları, hareket yakalama arşivleri gibi konular uzun zamandır teoride tartışılıyordu ama bu kadar görünür bir şekilde pratiğe pek dökülmemişti,” dedi.

Sahnedeki robotlara şüpheyle yaklaşanlar bile, teknolojinin akıllıca kullanıldığında geleneksel sanatları yeni başlayanlar için daha az korkutucu hale getirebileceği konusunda hemfikir.

Ancak hayranlık tek tepki olmadı ve olmamalı da. Robotun videoları çevrimiçi dolaşırken, daha sert eleştiriler de gündeme geldi. Bazı yorumcular, bu “yeniliğin” aslında sanatsal ilerleme kisvesi altında sunulan bir teknolojik gösteriden ibaret olup olmadığını sorguladı. Diğerleri, dikkat çekme telaşında sanatın duygusal özünün gölgede kalabileceğinden endişelendi.

Sonuçta, bir Pekin Operası ustasını diğerlerinden ayıran şey bir hareketin doğruluğu değil, şarkıcının sesindeki titreme, bir hareketi noktalayan nefesi, sanatçı ile izleyici arasındaki ortak anlayış dahil olmak üzere o hareketin taşıdığı duygunun derinliğidir. Bir robot bir sahneyi yeniden canlandırabilir, ancak ihaneti hissetmez, görev yükünü taşımaz ya da karakterler arasındaki trajik inceliği hissedemez.

Etik ve kültürel kaygılar da bu tartışmanın bir parçası. Genç insan oyuncular için fırsatların azalması en yaygın endişelerden biri. Bazı yorumcular robotu tiyatroya daha fazla izleyici çekmenin bir yolu olarak görürken, izleyicilerin asıl olarak makine gösterileri için değil, insan performansları için kalmalarını umduklarını da belirtiyorlar. Bu anlamda tepkiler, sessiz ama ısrarlı bir sınırı da ortaya koyuyor: Yenilik hoş karşılanır, ancak zanaatın insani özü pahasına değil.

Ve belki de Shanghai’daki bu deneyin en anlamlı yönü tam da budur — makinelerin gelenek üzerindeki zaferi değil, kadim bir sanatın geleceğinin, koruyucularının ilerleme ile muhafazayı ne kadar dengeli yürütebileceğine bağlı olduğunun hatırlatılması. Robotik teknoloji sahneyi zenginleştirebilir, ancak Pekin Operası’nın varlığını borçlu olduğu içgüdüsel sezgi ve duygusal zekânın yerini almamalıdır.